Jest to jedna z możliwości obniżenia poziomu emisji przy produkcji energii z gazu ziemnego do czasu pełnego przejścia na źródła odnawialne i czysty, ekologiczny wodór.
Wodór jest uważany za paliwo przyszłości – jest dostępny w niemal nieograniczonych ilościach, ma wysoką gęstość energii, a podczas spalania nie wytwarza żadnych emisji. Ponadto oczekuje się, że będzie się on stopniowo upowszechniał w sektorze energetyki, ponieważ ma również silne poparcie polityczne. Wodór nie występuje jednak w naturze jako pierwiastek wysoce reaktywny, dlatego musi być pozyskiwany za pomocą odpowiednich procesów.
Wyróżnia się kilka rodzajów wodoru, w zależności od metody i pochodzenia jego produkcji. Większość wodoru jest dziś pozyskiwana z paliw kopalnych, przy czym uwalniane są gazy cieplarniane. Dlatego długoterminowym celem jest przejście na tzw. zielony wodór, który jest uzyskiwany z wody poprzez elektrolizę, do której dodatkowo wykorzystywana jest tylko bezemisyjna energia ze źródeł odnawialnych.
Pomimo niezaprzeczalnych zalet ekologicznego wodoru, brak infrastruktury oraz wysokie koszty jego produkcji, magazynowania i dystrybucji utrudniają jego powszechne stosowanie. Obecnie jednym ze sposobów na rozpoczęcie korzystania z wodoru jest dodanie go do gazu ziemnego. Do stężenia 20% można wykorzystać istniejące rurociągi bez konieczności wprowadzania większych modyfikacji.
Oprócz dobrej integracji z systemami energii odnawialnej jednostka kogeneracyjna może już częściowo spalać wspomniane paliwo odnawialne, co obok wysokiej sprawności i elastyczności jest jej kolejną niezaprzeczalną zaletą.
